معرفی کتاب:رمان کوری هركتاب، پنجره اي است به سمت روشناييها، افشاندن بذري است در كشتزار انديشه و عاطفه و تنفسي است در فضايي تازه تر.(محمدرضا سنگري)

کتابی که میخوام معرفی کنم رمان کوری هست که سال 1998 برنده ی نوبل ادبی شده و معرفی اون هم تقریبا با روز جهانی نابینایان مصادف شده!-البته نمی دونم باید چنین مناسبتی رو تبریک گفت؟!-
هرچند نوع کوری در این کتاب متفاوت با هر نوع دیگه ای هست به این صورت که به جای اینکه ناگهان همه چیز تاریک بشه تصور می کنید که در یک فضا به سفیدی شیر شناورید.
داستان کتاب راجع به انسانهایی است که به مرور به این کوی دچار میشن و در آخر همه ی ساکنان آن شهر به جز یک نفر کور شده اند.
سبک خاص داستان و فضا سازی جالب اون باعث می شه که واقعا خودتونو توی داستان گم کنین نه فقط به این شکل که خودتونو جای شخصیت های داستان بذارید بلکه ممکنه تصور کنین هر لحظه زمان کوری شما هم فرا می رسه!
بعد از خوندن کتاب دائم در حال به خاطر سپردن اشیا و مسائل مختلفید که ممکنه در وقت کوری به دردتون بخوره!
البته حقیقت داستان برای اینه که شما به این فکر بیفتید که تصمیم ها و رفتارهاتون چه تفاوتی با یه آدم کور داره!


بخشی از مقدمه کتاب:

«کوری» یک رمان خاص است؛ یک اثر تمثیلی، بیرون از حصار زمان و مکان؛ یک رمان معترضانه اجتماعی_سیاسی، که آشفتگی اجتماع و انسان های سردرگم را در دایره ی افکار خویش و مناسبات اجتماعی به تصویر می کشد. ساراماگو تاکید بر این حقیقت دارد که اعمال انسانی در «موقعیت» معنا می شود و ملاک مطلقی برای قضاوت وجود ندارد. زیرا موقعیت انسان ثابت نیست و در تحول دائمی است.
در شهری که اپیدمی وحشتناک کوری_ نه کوری سیاه و تاریک، که کوری سفید و تابناک_ شیوع پیدا می کند و نمیدانیم کجاست و می تواند هرجایی باشد، خیابان ها نام ندارن. شخصیت های رمان نیز نام ندارم: دکتر، زن دکتر، دختری که عینک دودی داشت، پیرمردی که چشم بند سیاه داشت، پسرک لوچ و... سبک و ساختار دشوار رمان، پس از چند صفحه، جاذبه ای استثنایی پیدا می کند. نقطه گذاری متن متعارف نیست. نثر موجز در خلال پاراگراف های طولانی، پیچیدگی های روح انسان و مشکلات غامض زندگی را تداعی می کند.
کوری مورد نظر ساراماگو، کوری معنوی است. سازمان دهی و قانون مندی و رفتار عاقلانه ی خود، به نوعی آغاز بینایی است. ساراماگو کلام پیچیده و چندپهلویش را در دهان تک تک شخصیت های کتاب و مخصوصا در پایان، در دهان زن دکتر گذاشته است: «چرا ما کور شدیم، نمیدانم. شاید روزی بفهمیم. می خواهی عقیده مرا بدانی؟ بله، بگو، فکر نمی کنم ما کور شدیم. فکر می کنم ما کور هستیم. کور، اما بینا. کورهایی که می توانند ببینند، اما نمی بینند.»
«کوری» در سال 1995 منتشر شد. ساراماگو می گوید: «این، کوری واقعی نیست؛ بلکه تمثیلی است. کور شدن عقل و فهم انسان است. ما انسان ها عقل داریم و عاقلانه رفتار نمی کنیم....»

بخشی از متن کتاب:
...کوری چقدر سخت است،ای کاش میشد دید حتی به اندازه ی سایه هایی غیر قابل تشخیص ای کاش می شد در جلوی آیینه ایستاد و تنها یک لکه ی سیاه را در آن دید و بتوان گفت آن صورت من است و هرچه روشن است از آن من نیست...

... به یاد بیاورید که زندگیمان در آن قرنطینه چنین بود. همه ی ما یکی بعد از دیگری از پله های حقارت و خواری پایین رفتیم تا ایمکه سرانجام به ذلت مطلق افتادیم. ممکن است در اینجا هم همین اتفاق اما به شکلی دیگر تکرار شود. در انجا حداقل بهانه داشتیم که این ذلت متعلق به کسان دیگری است اما اکنون چنین چیزی نیست. حالا همه ی ما بد یا خوب یکی هستیم پس از من درباره ی ماهیت خوب و بد نپرسید زمانی که کوری جزو استثناها بود خوب و بد تمام کارهایی را که می خواتیم انجام دهیم می دانستیم. تفاوت درست و نادرست تنها مربوط به درک ما از روابطمان با دیگران می شود و نه به درک خودمان از خودمان که به این درک اعتمادی نیست. پوزش می خواهم که یک سخنرانی اخلاقی کردم. شما نمی دانید. یعنی نمی توانید بدانید که در جایی که همه کور هستند بینایی یعنی چه؟ من ملکه ی کشور کورها نیستم. بلکه شخصی هستم که برای دیدن این کابوس به دنیا آمده است...