آغاز یک زن

می گویند
مرا آفریدند
از استخوان دنده چپ مردی
به نام آدم
حوایم نامیدند
یعنی زندگی
تا در کنار آدم
یعنی انسان
همراه و هصدا
باشم

می گویند
میوه سیب را من خوردم
شاید هم گندم را
و مرا به نزول انسان از بهشت
محکوم می نمایند

بعد از خوردن گندم
و یا شاید سیب
چشمان شان باز گردید
مرا دیدند
مرا در برگ ها پیچیدند
مرا پیچیدند در برگ ها
تا شاید
راه نجاتی را از معصیتم
پیدا کنند



نسل انسان زاده منست
من
حوا
فریب خوردۀ شیطان
و می گویند
که درد و زجر انسان هم
زاده منست
زاده حوا
که آنان را از عرش به خاکی دهر فرو افکند


شاید گناه من باشد
شاید هم از فرشته ای از نسل آتش
که صداقت و سادگی مرا
به بازی گرفت و فریبم داد
مثل همه که فریبم می دهند
اقرار می کنم
دلی پاک
معصومیت از تبار فرشتگان
و باوری ساده تر و صاف تر از اب های شفاف جوشنده یک چشمه دارم

با گذشت قرن ها
باز هم آمدم
ابراهیم زادۀ من بود
و اسماعیل پروردۀ من

گاهی در وجود زنی از تبار فرعونیان که موسی را در دامنش پرورید
گاهی مریم عمران، مادر بکر پیامبری که مسیح اش نامیدند
و گاه خدیجه، در رکاب مردی که محمد اش خواندند

فاطمه من بودم
زلیخای عزیز مصر و دلباخته یوسف هم
من بودم
زن لوط و زن ابولهب و زن نوح
ملکه سبا
من بودم و
فاطمه زهرا هم من

گاه بهشت را زیر پایم نهادند و
گاه ناقص العقل و نیمی از مرد خطابم نمودند
گاه سنگبارانم نمودند و
گاه به نامم سوگند یاد کرده، و در کنار تندیس مقدسم
اشک ریختند
گاه زندانیم کردند و
گاه با آزادی حضورم
جنگیدند و
گاه قربانی غرورم نمودند و
گاه بازیچه خواهشاتم کردند

اما حقیقت بودنم را
و نقش عمیق کنده کاری شده هستی ام را بر
برگ برگ روزگار
هرگز!
منکر نخواهند شد

من
مادر نسل انسان ام
من
حوایم، زلیخایم، فاطمه ام، خدیجه ام
مریمم
من
درست همانند رنگین کمان
رنگ های دارم روشن و تیره
و حوا مثل توست ای ادم
اختلاطی از خوب و بد
و خلقتی از خلاقی که مرا
درست همزمان با تو افرید
پس بیاموز تا سجده کنی
درست همانطور که فرشتگان در بهشت
بر من سجده کردند
بیاموز
که من
نه از پهلوی چپ ات
بلکه
استوار، رسا و همطراز
با تو
زاده شدم
بیاموز که من
مادر این دهرم و تو
مثل دیگران
زاده من! .

همراه بسیار است، اما همدمی نیست
مثل تمام غصه ها، این هم غمی نیست

 دلبسته اندوه دامنگیر خود باش
از عالم غم دلرباتر عالمی نیست

کار بزرگ خویش را کوچک مپندار
از دوست، دشمن ساختن کار کمی نیست

 چشمی حقیقت بین کنار کعبه می گفت
«انسان» فراوان است، اما «آدمی» نیست

در فکر فتح قله قافم که آنجاست
جایی که تا امروز برآن پرچمی نیست

کودکی هایم اتاقی ساده بود...

قصه ای دور اجاقی ساده بود

شب که می شد نقش ها جان می گرفت

روی سقف ما که طاقی ساده بود

می شدم پروانه خوابم می پرید

خوابهایم اتفاقی، ساده بود...

قهر می کردم به شوق آشتی

عشق هایم اشتیاقی ساده بود

ساده بودن عادتی مشکل نبود

سختی نان بود و باقی ساده بود...

همه را می شنوم

می بینم

من به این جمله نمی اندیشم

به تو می اندیشم

ای سرا پا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم

همه و قت، همه جا

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را تنها تو بدان

تو بیا

تو بمان با من تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب

من فدای تو به جای همه گلها تو بخند

اینک این من که به پای تو در افتادم باز

ریسمانی کن از آن موی دراز

تو بگیر

 تو ببند...

همه ی هستی من آیه تار یکیست

 که ترا در خود تکرار کنان

 به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد

 من در این آیه ترا آه کشیدم ، آه

 من د ر این آیه ترا

 به درخت و آب و آتش پیوند زدم

زندگی شاید

 یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد

 زندگی شاید

 ریسمانیست که مردی با آن خود ر ا از شاخه  می آویزد

 زندگی شاید طفلیست که از مدرسه بر می گردد

 زندگی شاید افروختن سیگاری باشد، در فاصله ی رخوتناک دو هماغوشی

 یا عبور گیج رهگذری باشد

 که کلاه از سر بر می دارد

 و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می گوید :

  " صبح بخیر "

 زندگی شاید آن لحظه ی مسدودیست

 که نگاه من ،در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد

 و در این حسی است

 که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت

 در اتاقی که به اندازه ی یک تنهایی است

 دل من

 که به اندازه ی یک عشق است

 به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد

 به زوال زیبای گلها در گلدان

 به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای

 و به آواز قناری ها

 که به اندازه ی یک پنجره می خوانند

 آه...

 سهم من اینست

 سهم من اینست

 سهم من آسمانیست که آویختن پرده ای آن را از من می گیرد

 سهم من پایین رفتن از یک پله ی متروکست

 و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن

 سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست

 و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید:

 ( دستهایت را دوست می دارم )

 دستهایم را در باغچه می کارم

 سبز خواهم شد، می دانم ، می دانم ، می دانم

 و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم

 تخم خواهند گذاشت

 گوشواری به دو گوشم می آویزم

 از  دو گیلاس سرخ همزاد

 وبه ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم

 کوچه ای هست که در آنجا

 پسرانی که به من عاشق بودند ،هنوز

 با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر

 به تبسم های معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را باد با خود برد...

 کوچه ای هست که قلب من آن را

  از محله های کودکیم دزدیده ست

 سفر حجمی در خط زمان

 و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن

 حجمی از تصویری آگاه

 که ز مهمانی یک آینه بر می گردد

 و بدینسانست

 که کسی می میرد

 و کسی می ماند

 هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می ریزد  ، مرواریدی

                                                                   صید نخواهد کرد

 من

 پری کوچک غمگینی را

 می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

 و دلش را در یک نی لبک چوبین

  می نوازد  آرام ، آرام

 پری کوچک غمگینی

 که شب از یک بوسه می میرد

 و سحر گاه از  یک بوسه به دنیا خواهد آمد

                                                                            فروغ فرخزاد