قایقی خواهم ساخت ،

  خواهم انداخت به آب .

  دور خواهم شد از این خاک غریب

  که در آن هیچکسی نیست که در بیشه ی عشق

  قهرمانان را بیدار کند.

  قایقی از تور تهی

  و دل از آرزوی مروارید ،

  همچنان خواهم راند .

  نه به آبی ها دل خواهم بست

  نه به د ریا ـ پریانی که سر از آب به در می آرند

  و در آن تابش تنهایی ماهیگیران

  می فشانند فسون از سر گیسوهاشان.

  همچنان خواهم راند .

   همچنان خواهم خواند :

  "دور باید شد ، دور"

  مرد آن شهر اساطیر ند اشت

  زن آن شهر به سرشاری یک خوشه ی انگور نبود .

  هیچ آیینه ی تالاری ، سر خوشی ها را تکرار نکرد .

  چاله آبی حتی ، مشعلی را ننمود .

  دور باید شد ، دور .

  شب سرودش را خواند ،

  نوبت پنجره هاست .

  همچنان خواهم خواند .

  همچنان خواهم راند .

  پشت دریا ها شهری است

  که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است .

  بام ها جای کبوتر هایی است ، که به فواره ی هوش بشری

می نگرند.

  دست هر کودک ده ساله ی شهر ، شاخه ی معرفتی است .

  مردم شهر به یک چینه چنین می نگرند

  که به یک شعله ، به یک خواب لطیف.

  خاک ، موسیقی احساس ترا می شنود

  و صدای پر مرغان اساطیر می آید در باد .

  پشت در یاها شهری است

  که در آن وسعت خورشید به اندازه ی چشمان سحرخیزان است .

  شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند .

  پشت دریاها شهری است

  قایقی باید ساخت ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: